Mijme

laat me zachtjes zingen
van hoe haar oortjes bellen
van hoe wij elkander
al van ver gezellen
hoe haar lijfelijke lippen
dienstbaar aan de liefde
mijn hart doorkliefden
met een Waalse Pijl

van hoe mijn mijme
mijn herinne
warmpjes ringen

Skinny

Prachtweer + gezellige markt + overmoedige bui = dat ik dus thuiskwam met een mooie zwarte, en vooral ook billijk geprijsde broek.
Thuis schopte ik mijn schoenen uit, riep J erbij, ritste mijn oude jeans los en stapte eruit. J schoot (ex-pleeg) onmiddellijk in een waakzame beroepsstress en zocht in gedachten al naar zalfjes en tangen en ontsmettingsmiddelen tot ik ‘taraaa!’ mijn nieuwe broek uit het plastic tasje rukte. Ik stapte erin.
Althans, dat was ik zo gewend. Bij deze ging het anders. Oké, slimlegs, dacht ik nog. Enfin, het werd duwen en vooral trekken. Pas ter hoogte van mijn knieën ging het weer normaal. ‘Gò hee, wat hip’ riep J opgetogen, terwijl ik naar de passpiegel beende met een gevoel alsof er nog een of ander stuk karton aan de achterkant hing. En J, achter mijn rug: ‘het is zo’n poepbroek, geloof ik.’ Via de spiegel keken we elkaar eens aan en ik voelde de tailleband naar beneden glijden, ter hoogte van mijn heup. Ze schoot in de lach. ‘Ja, daar zakt je broek van af.’ Een blik op de klok zei me dat de markt inmiddels was opgebroken. Ik draaide me om en bekeek mijn achterkant en besloot dáár dus nú even niet verder over na te denken. Terug in de kamer voelde ik zacht iets kloppen in mijn  kuiten. Ik hees de taille op zijn plaats. Die plaats bleek ter hoogte van mijn oksels. Laat maar waaien dan. Ik probeerde ontspannen nog wat heen en weer te lopen. ‘Hij staat je echt leuk, weet je dat?’ zei J, ‘het is niet verkeerd om er eens lekker modieus bij te lopen. Alleen: géén baard en géén puntschoenen, begrepen?’ Begrepen. Werktuigelijk stak ik mijn handen in mijn zakken. Toen ik de bodem voelde kon ik nog net boven de rand uit kijken, zo diep waren die zakken. Dat wordt nog een vertoning als ik bij de Albert Heijn mijn karretjesmuntje moet pakken. Ha, maar er kan een hele fietspomp in!

Over fietsen gesproken.
Heb je weleens een man in skinny jeans een herenfiets zien bestijgen? Je weet wel: step-step, been over ’t zadel en go!
Mooi niet. Het kruis blijft haken. Probeer maar niet – je gaat het asfalt kussen. Heb ik nu al diverse malen gezien. Het kan slimmer. De fiets schuin houden, met één been in het frame stappen en terwijl je de fiets rechtop trekt zet je je voet op de trapper en weg. Tot op zekere hoogte. Want probeer maar al fietsend op je zadel te schuiven. Je komt niet verder dan het puntje. Refrein: het kruis blijft haken. Daarom rijden de slimste skinny jeans op meisjesfietsen. Let er wel op dat het zadel op de laagste stand staat, anders dreigt weer dat refrein.

Vandaag

wat ben je mooi vandaag
gun mij jouw nabijheid deze dag
morgen mag je weer
samen met je vrienden zijn
je sport, je style, je single-zijn
maar hou vandaag van mijn

Festen

Op vijf december
Tuigen wij de kerstboom op
Met paaseieren
Op de piek een roze hart
Voor Valentijn
Heel ons moeder bakt
De oliebollen
Piet kijkt witgewassen toe
Vader draagt een rode tulp
Op zijn revers voor één
Vier en vijf mei tegelijk
We vlechten roze kransjes
Voor de Hemelvaart
Op alle stoepen schrijven we
BEZET
Met oranje krijtjes

Een vaasje pinksterbloemen
Siert de salontafel

Hoe

Wat en hoe je
het wil
vertel je niet
Je zou wel gek zijn

Zo doe ik maar
en zie ik wel
en let ik op
je ogen

Laatst
vertrouwde je me toe
onze liefde
wordt steeds fijner

Maar hoe
wat deed ik dan
wat zei ik dan
je verklapt het niet

Kreng van me